EEN SPELLETJE MONOPOLY

Vroeger [ik laat in het midden hoeveel vroeger] speelden wij met een vast clupje het edele monopolyspel. Het spel van kopen, beleggen, verdienen of failliet gaan.
Het spel bevatte een flinke bundel geld, maar toch kwamen wij altijd geld tekort. En dat het bankbiljet met de hoogste waarde slechts 1000 gulden was vonden wij al helemaal niets. Wij wilden echt groot zaken doen, weet je wel.
Dus vonden we daar iets op: we gebruikten pen en papier om ons eigen geld erbij te maken. Zo ontstonden er biljetten van 2500, 5000 en 10.000 gulden. Maar na enige tijd bemerkten we, dat het spel zijn ware karakter aan het verliezen was. Waar Monopoly, al is het dan maar een spel, voorschrijft, dat je slim en verantwoord je geld in straten, huizen en hotels moet beleggen en daarnaast moet vertrouwen op het geluk van “the tumbling dice” werd het spel met die eigen gemaakte bankbiljetten meer een geschuif van geld van A naar B. Waarbij A of B soms zoveel geld had dat hij het hele speelbord 10x kon opkopen. Ons monopoly-spelsysteem bleek dus uiteindelijk onwerkbaar.

Een zelfde soort spelsysteem, maar dan iets grootschaliger, hebben politici, economen en geldjagers en –bezitters vanaf midden jaren 90 ook gehanteerd. Waar tot die tijd de edelmetalen regel gold, dat valuta altijd gedekt moesten zijn door een gewogen en gewaardeerde goudvoorraad, werd medio jaren 90 besloten van die koppeling af te stappen.
Waarbij het in principe voor elk land mogelijk werd om ongelimiteerd geld aan te maken en te distribueren. “Ongelimiteerd” moet ik iets nuanceren, want er werden door de betrokken partijen wel afspraken gemaakt over een zekere mate van controle op de valutamarkt.
En wereldwijd werden de valuta gekoppeld aan de waarde van de toen almachtige dollar.
Maar ja, iedereen weet dat er een hemelsbreed contrast bestaat tussen controle en handhaving. En de dollar ligt inmiddels aan het infuus. Daar is immers de huidige situatie het bewijs van?
En zo groeide met de jaren de hoeveelheid geld op de mondiale markt tot extreme omvang.
Het Westen profiteerde daar het meest van en beleefde een enorme welvaartsgroei. De materiele welvaart nam exponentieel toe, gefinancierd met geld, wat maar door de Centrale banken en de zakenbanken in de markt werd gepompt. Het kon niet op.
Maar net als bij dat spelsysteem van ons kwam ook hier onvermijdelijk het moment, dat er scheefgroei ontstond. De hoeveelheid geld staat niet meer in verhouding tot het spelbord.
Een oplossing werd gevonden in het eindeloos opwaarderen van de straten en de huizen op het spelbord. Waarachter de simpele redenering schuilt, dat als je het duurder maken van goederen e.d. maar gelijk op laat lopen met de toename van de hoeveelheid geld in de financiele markt er geen stront aan de knikker komt. Je zou dan eindeloos kunnen blijven doorspelen.

De financiele crisis van dit moment bewijst wel, dat het huidige systeem zichtzelf aan het opblazen is. En ik vrees met grote vrezen, dat er weinig mensen zijn die een oplossing zien voor het enorme probleem waar we allemaal voor komen te staan. Geen oplossing nee, want anders zou men niet kiezen voor het krampachtig vasthouden aan het bestaande spelsysteem. Door de Federal Bank [US] maar 700.000.000.000 nieuwe dollars te laten printen, door de ECB [Europa] honderden miljarden nieuwe euro’s te laten tekenen en uitknippen; beiden bedoeld om in ieder geval de geldstromen in gang te houden.
Nederland speelt, samen met Belgie en Luxemburg, in de Fortis-case weer eens klein Amerika. Zo maar ineens trekt Wouter Bos 4 miljard euro uit zijn zak, daarbij gesteund door de instantie die eigenlijk toezicht zou moeten houden de NedBank, om Fortis overeind te houden.
Is er eigenlijk iemand die zich afvraagt waar al dat [monopoly]geld vandaan komt? En daaraan gekoppeld de vraag: is er eigenlijk wel iemand die zich afvraagt waar dit allemaal naar toe gaat?
En kwaad, ja echt kwaad maak ik me als ik de hoofdrolspelers in het spel hoor zeggen, dat het allemaal gedaan wordt om ons zoveel mogelijk te beschermen. En dat wij als belastingbetaler ineens [er is ons nooit gevraagd of we dat wel wilden] aandeelhouder van Fortis zijn geworden. Grotere bullshit bestaat er toch niet.
Er zijn maar een beperkt aantal gluiperds, die zich de krampen lachen. De gluiperds, die er een complete bende van hebben gemaakt door aan het handelen in lucht enorme kapitalen te verdienen. De gluiperds, die de politiek al jaren en jaren weigert aan te pakken om hun excessieve inkomens. Die verliezen vrijwel niets, want zij hebben hun financiele straatje allang schoongeveegd, voordat wij te horen krijgen dat er dus wel stront aan de knikker is.
[Eigenlijk zou je die gluiperds economische oorlogsmisdadigers kunnen noemen.]
En voor die berg stront mogen wij nog eens betalen ook. Wel met monopolygeld, maar toch.

WEEKJE WEL

Ja, het was me het weekje wel. Los van alle persoonlijke beslommeringen, waar ik gewoontegetrouw lekker niks over zeg, gebeurden er een paar opvallende dingen. En niet allemaal even positief moet ik er direct bij zeggen.
We werden als ouwe taaie rockers weer eens op onze sterfelijkheid gewezen toen dinsdag bekend werd, dat Richard Wright [gewaardeerd lid en mede-oprichter van mastodont Pink Floyd] was overleden. Pink Floyd-liefhebbers als wij van CatchRadio zijn hebben we uiteraard bij dat trieste bericht stilgestaan.

Een ander "sterfgeval" betreft de hardware van 1 van onze vaste bezoeksters en hartstochtelijk supportster van CatchRadio. Een ingestorte PC maakte het haar onmogelijk haar altijd vrolijke gezicht bij ons te laten zien. En wij missen haar zo!
Ook dat drukte dus de stemming de afgelopen week.

Een warm gevoel kreeg ik toen bleek, dat er gelukkig nog altijd mensen zijn, die volledig belangeloos en ondanks een eigen hectische periode een stap extra willen doen voor CatchRadio. Een schaars artikel, maar onze Tazzie is er zo 1.
Ik heb het al eens eerder gezegd, maar herhaal het graag: ze is onmisbaar en een voorbeeld voor anderen.

Op muziekgebied gebeurde er ook het een en ander. Los van de focus op het album van Barry Hay [The Big Band Theory ... zo goed mensen!!!!!] liep ik ook aan tegen nieuwe albums van Metallica [spijkerhard en beregoed], Eva Cassidy [bloedstollend mooi] en Mister Gary Moore [zie boven].
Die laatste [Bad for you baby] is nog zo vers, dat ik er nog geen oordeel over heb kunnen vellen. Maar jullie gaan er op CatchRadio het een en ander over en van horen.

Oh, en no fear ..... CatchRadio ain't bad for you baby.

KLETS

De TV is structureel leeg tegenwoordig, de chatroom is leeg in meerdere betekenissen van het woord, dus liet ik vanavond mijn glas maar eens structureel vollopen. En ik moet zeggen: het is en blijft een fraai gezicht. Zo’n kouwe klets [iemand zei iets gelijksoortigs elders op dit log] heeft toch veel meer dan een kleffe klets in een chatroom.
Zo’n vrouw, die echt een pilsje voor je tapt en vriendelijk glimlachend voor je neerzet [joh Eline, neem er zelf ook heen] stijgt toch ver uit boven een kluit nickertjes, die een virtueel vat de room binnen rollen.
En het is goed dat weer eens te constateren, want als je niet oppast ben je voor je het weet alleen nog maar een virtuele zuipschuit.

Die lege TV he ......ik kwam daarop omdat een mij goed bekende blogger daar een stukje over schreef. Hij legde de nadruk op de enorme verplatting [en dan druk ik mij vriendelijk uit] van het programma-aanbod. Ik ben zelf geen kijker [ok, wat interessante sport en docu’s daargelaten] dus merk ik er zelf niet al teveel van. Wat me wel is opgevallen is, dat als ik de TV overdag aanzet om hem in de DVD stand te gooien ik vrijwel altijd direct wordt geconfronteerd met de creme de la creme van de hollandse muziek, wat zich vrijwel dagelijks verzamelt onder de allesbehalve passende naam Sterren.nl. En alleen de gedachte alleen al dat je daar elke dag naar zou moeten kijken bezorgt mij rillingen van de ergste soort. Ik moest dan ook instemmend grinniken toen Joost Prinsen tijdens Met het mes op tafel [ja, daar kijk ik nu wel naar als er tijd voor is] een vraag moest stellen over dat EO-abces Boomsma, die een programma voor pubers schijnt te presenteren met de echte EO-titel 40 dagen zonder sex. Prinsen mompelde “hoe verzinnen ze het” en vroeg vervolgens zijn kandidaten zich voor te stellen hoe een Boomsma-telg [hoewel Boomsma er uit ziet alsof ie al 40.000 dagen zonder sex leeft] zich zou voelen bij de vraag “Wat doet jouw vader?”.
Zou zo’n telg dan vol trots zeggen “die presenteert 40 dagen zonder sex”.? Als dat zo is, dan is het nog beroerder gesteld dan mijn collega-blogger schetste.
Het is gewoon waar. Met de TV-toestellen zelf worden de programma’s steeds platter. En hoewel de beeldkwaliteit immer beter wordt is wat we zien niet om aan te zien.
Maar gelukkig is er nog radio. CatchRadio nog wel. Waar de platheid buiten de deur wordt gehouden. En waar nog mensen naar luisteren ook. OK, die hebben de TV ook aanstaan op de achtergrond, maar kijken niet echt .... toch?
De TV is voor 90% een baggerput geworden. Eenheidsworst in staat van verregaande ontbinding. Met slechts hier en daar nog een verteerbaar stukje. People are strange zong Jim Morrisson lang geleden en dat klopt ook. Want ze eten liever die 90% bedorven worst dan dat andere kleine stukje. Want daar moeten ze teveel op kauwen en daar hebben ze geen tijd voor. Veel te vermoeiend allemaal.
Heeft iemand gisteren naar Fahrenheit 9/11 gekeken? Laat maar, ik weet het antwoord al.

Voor mensen die dat wel doen, het is echt niet nodig om je zorgen te maken over wat ze daar onder Grenoble aan het doen zijn met die deeltjesversneller. [O sorry, nog nooit van gehoord? ] Dat zwarte gat , waarvan hier en daar wordt gevreesd dat het zou kunnen ontstaan, daar zijn we met zijn allen allang in geflikkerd.
En met die gerustellende gedachte schenk ik nog even een echte kouwe klets in. Proost.

DOOS

Het hoort er nu eenmaal bij als je internetradio bedrijft. En het ding biedt ook prima mogelijkheden om contact met je vaste luisteraars te onderhouden.
Helemaal niets mis mee, met een chatroom bedoel ik.
Anders dan mensen, die van chatten hun levensvervulling hebben gemaakt, kijk ik met de nodige ironie naar alles wat er in zo’n room gebeurt. [Er zijn uitzonderingen, maar daar kom ik misschien nog wel op terug]. Niet zonder reden doopte ik de CatchRadio-chat tot Chatdoos. Doos, als muts, een woord, wat nogal eens wordt gebruikt om medemensen van de vrouwelijke kunne te plagen. En 75% van chattend Nederland bestaat nu eenmaal uit vrouwen [ en mannen, die wellicht iets te veel oestrogeen bezitten]. Zodoende dus!!
Als internetradio-maker open je dus zo’n chatroom en is het verstandig om het beheer daarover in eigen hand te houden. Er moeten nu eenmaal regeltjes zijn, want anders is de kans dat je je doel voorbij schiet levensgroot aanwezig.
Dus beheer ik die chatroom en tja, daarmee boffen de doorgewinterde chatters niet. Want ik hanteer een beperkt aantal criteria, waar het het doel van die chatroom betreft. Zal ik ze even kort opnoemen?
Mensen die er komen gedragen zich.
De leut moet er meer dan voldoende zijn.
Er moet ruimte zijn voor een goed gesprek.
Vertrouwelijkheid en respect staan bovenaan.
[Het 5e criteria “de mensen, die er komen moeten mij liggen” laat ik maar even achterwege ..... hihihi]
Hoe anders ook t.o.v. de doorsnee chatroom, het blijkt te kunnen werken. Sterker nog, het moet werken. Want ik hanteer het standpunt, dat ik liever met 3 normale mensen in een room zit dan met 18 lui, die het hun sport hebben gemaakt tweedracht te zaaien en conflictstof op te leveren. Wellicht denken chataddicts er anders over, maar ik vind dat niet in onze chatroom passen.
En omdat ik de regeltjes maak......

Waarom nu dit verhaaltje zullen julie denken. No particular reason eigenlijk. Of misschien toch wel 1. Wat ik wil laten doorklinken is, dat mensen, die zich tot de vaste kern van onze chatroom weten te behoren, voor mij hebben duidelijk gemaakt, dat ze die regeltjes van mij accepteren en er zich aan conformeren.
En als tegenprestatie zijn ze niet alleen altijd van harte welkom, maar mogen ze er ook op rekenen, dat ik erop toezie, dat hen geen schade wordt berokkend binnen onze chatroom.
Zo beschermend als deze chatroombeheerder is voor zijn vaste klanten, zo rucksichtlos kan hij zijn naar bezoekers, die het chatten een andere, hier ongewenste invulling willen geven.

En voor mij prettige bijkomende constatering is, dat mensen die mijn regeltjes accepteren en begrijpen ook nog eens hele aardige mensen blijken te zijn.
Waarmee de CatchRadio Chatdoos volledig aan zijn verwachtingen voldoet.

RESPECT

CatchRadio is een station, wat qua muziek gekozen heeft voor het uitzenden van een mix van jaren 60-80 [’90 was niet zo interessant] en nieuwe muziek van upcoming young stars.
Ok, de nadruk ligt op de jaren 60-80, wat te maken heeft de leeftijdsopbouw bij het CatchRadio-management. Maar niet alleen dat. Ook pikken wij die jaren 60-80 uit respect voor wat er door veel mensen in die periode is gedaan om o.a. de rockmuziek zo groot te maken als zij werd en nog steeds is.
Respect is een beladen woord, maar ik gebruik het toch en met opzet. Omdat ik gisteren een voorbeeld zag van iemand [een omhoog gevallen puisterige DJ], die vol zelfoverschatting en vanuit misplaatste arrogantie dat respect niet toonde.
Giel Beelen [in mijn ogen de grootste debiel, die het in het debiele Hilversum helemaal maakte] zat aan tafel met Barry Hay, toch een rockicoon met een staat van dienst van ruim 40 jaar. Hay heeft een solo-uitstapje gemaakt door op uitnodiging voor het Blue Note-label een album op te nemen, waarin hij een aantal grote rocksongs een big band-behandeling heeft gegeven. Songs als Let’s spend the night together en Waiting for a friend [Stones], Summer in the city [Lovin’ Spoonful] en Spinning wheel [Blood Sweat and Tears] staan op dat album. En wat ik er tot nu toe van hoorde swingt het de pan uit.
Minkukel Beelen is al ruime tijd bezig met een soort privé-oorlog tegen de Golden Earring. Uit bevoegde kring heb ik vernomen, dat George, Rinus, Barry en Cesar er slechts glimlachend de schouders bij ophalen. Want wie is dat puistenkopje eigenlijk? Een simpel platendraaiertje, wat zich slechts wist te profileren door in zijn blote reet programma’s te maken. [Andere extreme i.c. debiele uitingen van Beelen laat ik onbesproken]. Hij kan leuk aan knopjes draaien, maar zelfs wasbord bespelen is nog te hoog gegrepen voor Beelen.
Die privé-oorlog kent zijn oorsprong in Pinkpop van een paar jaar terug, waar de Earring toen optrad. Beelen stond erop de Earring aan te kondigen, de boys stelden daar geen prijs op want die weten welk een ongeleid debiel projectiel Beelen is. Debiel Giel kreeg toch zijn zin van organisator Smeets [de macht van Radio 3 he] en begon ten overstaan van een 30.000 koppig publiek te vertellen, dat het hoog tijd werd dat de Earring er mee stopte. Want zo tegen je 60-ste rockmuziek maken, Beelen vond dat stuitend. Waar de puistenkop in zijn egoblindheid er altijd van uitgaat, dat alles wat hij zegt en/of doet door het domme publiek wordt gevreten, kreeg zijn opgeblazen ego een enorme oplazer toen het 30.000 koppige publiek hem begon weg te honen.
Debiel Giel zinde aldus op wraak en maakte het zijn odessey de Earring waar mogelijk belachelijk te gaan maken. En dus kwam ook gisteren uit dat irritante bekkie de opmerking, dat die oudjes er maar eens mee moesten kappen.
Barry Hay hield zich bewonderenswaardig kalm. [Misschien heeft hij Beelen na de uitzending alsnog een punter onder zijn kin gegeven .... zou kunnen natuurlijk]. Hij wees er slechts fijntjes op, dat het in de klassieke muziek en de blues heel normaal is, dat artiesten tot aan zeer hoge leeftijd blijven optreden. En dat zou in de rockmuziek niet mogen kunnen naar de mening van de self announced no 1 platendraaiert van Nederland?
Beelen leek even in de war, maar zo ziet hij er altijd uit. Hij is nu eenmaal een product van deze tijd, waarin het moeiteloos mogelijk is om van een nul een grote NUL te worden.
Als ik zelf het bloedpromillage in mijn alcohol flink laag heb gekregen boert weleens de gedachte op om Catching the Blues in mijn latex-pakje op te nemen. Foto op de website en de bezoekersaantallen rijzen de pan uit.
Maar ik ben geen Giel en voor debiel ben ik ook niet in de wieg gelegd. [Dement? Ja, dat zit er aan te komen]. Dus doe ik maar gewoon en mijd ik Giel Debiel als ware hij een geslachtsziekte.