Zo , nu de kruitdampen rond het vorige logje een beetje zijn opgetrokken wordt het hoog tijd om een wat luchtiger onderwerp aan de orde te stellen.
Dat onderwerpje vindt zijn aanleiding, zoals wel meer overigens, in van die casual gesprekjes, die je tijdens het luisteren naar muziek [uiteraard afkomstig van CatchRadio] met aardige mensen hebt.
Het gaat, lieve mensen, om het volgende.
Onbewust laten mannen en [vooral] vrouwen zich tijdens die gesprekjes soms ontvallen, dat ze bij het horen van een bepaalde song herinneringen voelen opkomen. Aan de eerste [kalver]liefde, aan een speciaal moment met de uiteindelijk “love of their live”, aan een gevoel wat opkwam bij het vluchtig ontmoeten van de “silent love” die zo onbereikbaar bleef ... enfin, van die dingen, begrijpen jullie.
Nu ligt zo’n onderwerp natuurlijk gevoelig, dus is het vaak verstandig op dat soort zaken niet al te diep in te gaan. Je weet tenslotte maar nooit wat je naar bovenhaalt .. toch?
Maar wat natuurlijk wel kan, dacht ik zo in mijn onschuld, is te vragen bij welke songs dergelijke gevoelens bij onze vaste luisteraars opkomen. En doorredenerend kwam ik vervolgens op het idee om daar een soort “memories-top 10” van samen te stellen.
Daarvoor hoeven jullie slechts aan ons door te geven om welke plaat het gaat. Verdere informatie, die zo beseffen wij, zeer privé is, vragen wij echt niet. En zelfs de link van plaat naar luisteraar schermen wij voor jullie af als jullie dat willen.
Ik ben gewoon zo benieuwd om wat voor muziek het gaat en of daar iets moois van te maken valt.En willen jullie zelf daarbij iets aan extra-informatie meegeven dan kan dat uiteraard wel. Maar zoals ik al zei het is niet noodzakelijk.

Lijkt het jullie iets? Zo ja, dan maken wij daar een leuk “memories”-achtig programma van. En bedenk, net als ik voor mijzelf doe, mooie herinneringen ongeacht de context waarbinnen ze plaatsvonden, zijn er om te koesteren. En om van te genieten.
Dat willen wij mogelijk maken door jullie memory-plaatje te gaan draaien.
Laat de reacties maar komen!!!

NIET HALF-ZACHT

Soms heb je al schrijvend van die momenten dan komt er iets uit je toetsenbord waarvan jezelf denkt: "Jeetje ... kan ik dat verzinnen?".
Ik had van de week zo'n hoogtepuntje toen ik [schrijvende over de opstelling van de gemiddelde Nederlander in de financiele crisis-story] concludeerde, dat "het geloof in de sussende leugen nu eenmaal veel sterker is dan het besef van de harde waarheid". Op zo'n zin kun je jaren teren, vinden jullie ook niet?
Het vermakelijke van die zin is, dat ie zo verdomd breed bruikbaar is. En het eerste wat er daarbij in mijn gedachten schoot is een onderwerp, waar ik me wel meer afwijkend [en voor sommige mensen confronterend] over heb uitgelaten.
Jullie voelen hem al komen? Nou, hier komt-ie dan ook!!!!
Het chat-gebeuren is m.i. een beeldschoon voorbeeld, waarin fervente gebruikers van dit communicatie-gebeuren halsstarrig in de sussende leugen blijven geloven, dat al die mannetjes en vrouwtjes [als ze echt van dat geslacht zijn, want dat moet je altijd nog maar afwachten] waar ze uren mee ins blaue hinein zitten te kletsen hetzelfde zijn als echte [om in de terminologie te blijven "real-life"] vrienden en vriendinnen.
Terwijl de harde waarheid natuurlijk is, dat achterklap en gekonkel de hoofdmoot van het hele chatgebeuren vormen. Van het restant [ruw geschat 20%] wordt de helft gebruikt om [ik zei het al] ins blaue hinein te zwetsen. Als je mazzel hebt resteert er dan nog 10%, waarin iets zinnigs in zo'n chatdoos gebeurt.
Omdat ik natuurlijk mijn eigen stelling volledig onderschrijf ga ik ook van die harde waarheid uit.En gedraag me er ook naar, de keren dat ik in zo'n doos zit.
Alles wat ik in zo'n doos zeg is gezwets, mensen. Neem dat nu eens van me aan.
En lees af en toe eens terug wat jullie eigen inbreng is en trek je eigen conclusie.

Ja ja, de waarheid is hard, maar heeft als voordeel dat hij wel echt is. De sussende leugen is dat niet.

HERFSTVAKANTIE

De herfstvakantie komt eraan en ik hoop dat we van een heerlijke week kunnen gaan genieten.
Waarom nu even een bericht van mij?
Ik heb als DJ bij Catchradio de afgelopen weken weinig van me laten horen.
Dat heeft verschillende oorzaken. De belangrijkste is op dit moment omdat de studie die ik in augustus ben begonnen enorm veel tijd en aandacht van me vraagt. Daarnaast heb ik natuurlijk mijn werk waar mijn kontrakt met 10 uur is verhoogd vanwege diezelfde studie. En naast werk en studie heb ik uiteraard ook nog een gezin, dat de nodige verzoeken dagelijks op mijn ontbijtbordje neerlegd. De gedachte om mijn ontbijtbord weg te halen is even door mijn hoofd geschoten maar aan de andere kant doe ik dan wel erg te kort aan degenen die het verdienen.
Daarnaast maak ik met plezier radio voor jullie, die er hoop ik graag naar luisteren.
Om nu even op die herfstvakantie terug te komen betekent het dat ik de komende anderhalve week de tijd heb weer even wat meer aandacht aan The Catch te gaan besteden. Want zoals altijd betekent schoolvakantie simpelweg de boeken (die ik niet heb) aan de kant gooien en even wat anders doen.
Klein bijkomend probleempje is wel dat ik op het moment erg beperkt ben in mijn muziekkeuzes, maar daar zal ik toch zoveel mogelijk mee proberen te spelen. Zodra de harde schijf terug is van vakantie kan ik, hoop ik, weer beschikken over mijn archieven.
Ik geloof dat de harde schijf ook ernstig aan vakantie toe was en daarom gezegd heeft “poef ik doe het even niet meer”. Tenslotte wij mensen vragen nogal wat van de computergestuurde ongein die hier op het bureau staat.
Gelukkig betreft het hier nu alleen de externe harde schijf en niet het hele systeem. Dan zou de ramp bijna niet te overzien zijn.

Wat ik met dit hele verhaal wil vertellen is eigenlijk niet meer dan ik vergeet de luisteraars van catchradio niet maar ben erg beperkt in mijn tijd en kunnen.
Hoe we het ook oplossen jullie zullen getrakteerd blijven worden op de easylistening muziek en andere muziekuren die ik zomaar wel eens in mijn gedachten heb.

Rest mij nog iedereen een hele fijne herfst te wensen en voor diegene die vakantie hebben geniet er met volle teugen van.
Dan zullen wij voor de nodige muziekvariatie zorgen.

Tot gauw Irene (DJ Tazzie)

INTO THE WILD

Sean Penn behoort tot mijn favoriete acteurs. Wie Mystic River heeft gezien [onder een prima regie van good old Clint Eastwood] zou moeten weten waarom. Maar inmiddels is Penn ook één van mijn favoriete regisseurs geworden. En wel sinds ik het meesterwerk Into the wild hebben kunnen bekijken. Een prachtige film, waarin Penn de kijker weet te boeien en te ontroeren, zonder daarbij een enkel moment naar special effects te hoeven grijpen.
In plaats van sex, geweld of onwaarschijnlijk actiewerk gebruikt Penn mens en natuur om het verhaal te vertellen van wat het geconditioneerde kuddedier van de 21e eeuw smalend een outcast noemt.
Chris McCandless gebruikt het moment van zijn afstuderen niet om zijn deel van The American Dream na te gaan jagen [iets wat zijn ouders al helemaal voor hem hebben uitgestippeld], maar om te breken met de maatschappij, die hij verafschuwt. Chris trekt heel Amerika door en mijdt daarbij zoveel mogelijk alles wat staat voor het leven van nu.
Via een combinatie van oogverblindend mooie natuurbeelden en een soms animerende en soms ontroerende trektocht langs een bonte stoet mensen, die Chris ontmoet, volgen we hem op zijn weg naar zijn eigen volwassenheid.
Kijkers van het platte vermaak, wat dagelijks over je wordt uitgestort, vinden de film saai en langdradig. En gelukkig maar. Want dat impliceert voor mij, dat er gelukkig nog kwaliteitsfilms worden gemaakt, waarbij je tenminste een paar werkende hersencellen nodig hebt om er iets van te kunnen begrijpen.
Doel van Chris’ tocht is Alaska, wat hij ook uiteindelijk bereikt. En daar vindt hij in alle opzichten zijn eindbestemming.
Één van de mooiste scenes van de film, althans naar mijn beleving, is het moment, waarop je als kijker wordt geconfronteerd met de conclusie, dat je ergens in de natuur, ver weg van de bewoonde wereld misschien dan wel alleen mag zijn, maar dat echte eenzaamheid pas voorkomt in die grote mierenhopen, die wij de grote steden noemen. Penn brengt dat contrast op een heel subtiele manier in beeld. Zo subtiel, dat het de meeste kijkers zou kunnen ontgaan.

In the wild is gebaseerd op het ware levensverhaal van Chris McCandless. Emile Hirsch vertolkt de rol op een geweldige manier. Je kunt alleen maar hopen, dat er nog mensen zijn, die iets begrepen hebben van de drang van Chris om de zichzelf opgelegde opdracht tot een goed einde te brengen. Een aantal reacties, die ik op filmfora tegenkwam stemmen mij wat dat betreft niet optimistisch.

In the wild is een pareltje, waarnaar geconcentreerd moet worden gekeken. En wie weet, misschien roept de film dan wel gevoelens bij je boven, waarvan je niet meer wist dat je die nog had.

OV CHIP GOLD CARD

Van sommige dingen moet je je haast wel afvragen hoe het in hemelsnaam mogelijk is. Ik doe dat bijvoorbeeld bij het keiharde feit, dat van mijn 10 pogingen om een spiegelei te bakken er structureel 4 mislukken. En over het gegeven, dat de toiletpapierrol vrijwel altijd net aan vervanging toe is als ik een sanitaire uittreding achter de rug heb.
Maar deze jongen is niet zo simpel als hij klinkt; hij stelt zich ook vragen, die een breder verband raken, die een maatschappelijke en soms zelfs economische scoop hebben.
Één zo’n vraag borrelde zojuist op. Doordat die fraaie nieuwe nieuwslezeres vertelde, dat de kosten van de in te voeren OV-chipkaart nog eens 100 miljoen hoger gaan uitvallen. Waarmee de totale invoeringskosten op dit moment [want we zijn er nog niet] al het dubbele bedragen van de kosten, die in de financiële paragraaf van het oorspronkelijk projectplan waren vermeld.
Het kan niet anders of dat ding wordt de OV-chip Gold Card, zo duur wordt hij.
Waarom is het toch zo, dat overheidsprojecten nationaal [Betuwelijn, Rijn-Gouwelijn, Haagse Tramtunnel, A’damse metro, ov-chipkaart en nog vele vele anderen] én internationaal [HSL, JSF, Afghanistan etc etc] structureel qua kosten uit de bocht gieren?
Zou het werkelijk nog zo zijn, dat die oude ambtenaren-mentaliteit en –trucs anno 2008 nog alle kans en ruimte krijgen zich zo uitbundig te manifesteren? Die truc van het budgetje opmaken, want anders word ik volgend jaar gekort; jullie moeten hem kennen. En dus 10-tallen miljoenen [ik raam laag] in een bodemloze projectput worden gestort om gevoeglijk het riool in te verdwijnen.
Of zouden al die projectambtenaartjes incompetente kneuzen zijn, die geen enkel benul hebben van het verschil tussen werkelijke en fictieve kosten? Maar wel een handtekening mogen zetten onder de volgende cheque van 7 of meer cijfers.
Kernvraag in het geheel is natuurlijk of en zo ja hoelang wij dat wegsmijten van geld [het zijn wel de koopkracht-procentpunten, die wij jaar na jaar inleveren .. misschien spreekt dat jullie eerder aan] nog gelaten over ons heen laten gaan.

HERFSTBLUES

De herfst is een jaargetijde, wat bij mij mixed emotions oproept.
Het vooruitzicht van steeds donkerder wordende maanden [minstens 4 in getal], waarbij er één ook nog eens tot het summum van vrachtzucht en huichelarij behoort, stemt mij allerminst vrolijk.
Voor de zoveelste keer op een rij te moeten aanhoren straks, dat peace on earth moet komen, dat we moeten streven naar het bovenbrengen van het beste in onszelf, dat “we” het in 2009 helemaal anders en vooral beter gaan doen ..... ik voel het brandend maagzuur al borrelen.
Maar er is ook natuurlijk nog die andere kant. Die kant van het bijvoorbeeld zien veranderen van de natuur om ons heen in de meest prachtige tinten. Die kant van de behoefte om op een donkere avond, met tegen de ruiten kletterende regen, al of niet vergezeld van een loeiende wind, lekker dicht bij elkaar te kruipen, te profiteren van elkaars warmte in alle betekenissen van het woord.
Herfst kortom is gewoon blues, pure blues. Melancholie, van dat soort dingen weet je wel. Dagen waarop je je een scheurende sax voelt of een gierende gitaar. Maar ook dagen, dat je denkt een bass-drum te zijn, zo hard en zo veelvuldig zijn de klappen, die op je worden uitgedeeld.
En wellicht anders dan anderen ga ik in de loop van zo’n herfst al reflecteren over het jaar wat geweest is. Heel lang deed ik dat reflecteren zo breed mogelijk. Daar ben ik mee gestopt, omdat het risico dat blues zou veranderen in depressief te groot wordt. Dus hou ik het maar bij mijn jaar, dat is wel zo veilig. En doe ik dat relecteren in beperkte kring; nee niet op een openbare plek als deze. Jammer? Welnee. Want geen enkele reactie van wie dan ook, als ik hier mijn jaar zou laten zien, zou enige invloed hebben op mijn persoonlijke beleving van 2008. Die is van mijzelf en daar heeft niemand ook maar iets mee te maken.