RESPECT

CatchRadio is een station, wat qua muziek gekozen heeft voor het uitzenden van een mix van jaren 60-80 [’90 was niet zo interessant] en nieuwe muziek van upcoming young stars.
Ok, de nadruk ligt op de jaren 60-80, wat te maken heeft de leeftijdsopbouw bij het CatchRadio-management. Maar niet alleen dat. Ook pikken wij die jaren 60-80 uit respect voor wat er door veel mensen in die periode is gedaan om o.a. de rockmuziek zo groot te maken als zij werd en nog steeds is.
Respect is een beladen woord, maar ik gebruik het toch en met opzet. Omdat ik gisteren een voorbeeld zag van iemand [een omhoog gevallen puisterige DJ], die vol zelfoverschatting en vanuit misplaatste arrogantie dat respect niet toonde.
Giel Beelen [in mijn ogen de grootste debiel, die het in het debiele Hilversum helemaal maakte] zat aan tafel met Barry Hay, toch een rockicoon met een staat van dienst van ruim 40 jaar. Hay heeft een solo-uitstapje gemaakt door op uitnodiging voor het Blue Note-label een album op te nemen, waarin hij een aantal grote rocksongs een big band-behandeling heeft gegeven. Songs als Let’s spend the night together en Waiting for a friend [Stones], Summer in the city [Lovin’ Spoonful] en Spinning wheel [Blood Sweat and Tears] staan op dat album. En wat ik er tot nu toe van hoorde swingt het de pan uit.
Minkukel Beelen is al ruime tijd bezig met een soort privé-oorlog tegen de Golden Earring. Uit bevoegde kring heb ik vernomen, dat George, Rinus, Barry en Cesar er slechts glimlachend de schouders bij ophalen. Want wie is dat puistenkopje eigenlijk? Een simpel platendraaiertje, wat zich slechts wist te profileren door in zijn blote reet programma’s te maken. [Andere extreme i.c. debiele uitingen van Beelen laat ik onbesproken]. Hij kan leuk aan knopjes draaien, maar zelfs wasbord bespelen is nog te hoog gegrepen voor Beelen.
Die privé-oorlog kent zijn oorsprong in Pinkpop van een paar jaar terug, waar de Earring toen optrad. Beelen stond erop de Earring aan te kondigen, de boys stelden daar geen prijs op want die weten welk een ongeleid debiel projectiel Beelen is. Debiel Giel kreeg toch zijn zin van organisator Smeets [de macht van Radio 3 he] en begon ten overstaan van een 30.000 koppig publiek te vertellen, dat het hoog tijd werd dat de Earring er mee stopte. Want zo tegen je 60-ste rockmuziek maken, Beelen vond dat stuitend. Waar de puistenkop in zijn egoblindheid er altijd van uitgaat, dat alles wat hij zegt en/of doet door het domme publiek wordt gevreten, kreeg zijn opgeblazen ego een enorme oplazer toen het 30.000 koppige publiek hem begon weg te honen.
Debiel Giel zinde aldus op wraak en maakte het zijn odessey de Earring waar mogelijk belachelijk te gaan maken. En dus kwam ook gisteren uit dat irritante bekkie de opmerking, dat die oudjes er maar eens mee moesten kappen.
Barry Hay hield zich bewonderenswaardig kalm. [Misschien heeft hij Beelen na de uitzending alsnog een punter onder zijn kin gegeven .... zou kunnen natuurlijk]. Hij wees er slechts fijntjes op, dat het in de klassieke muziek en de blues heel normaal is, dat artiesten tot aan zeer hoge leeftijd blijven optreden. En dat zou in de rockmuziek niet mogen kunnen naar de mening van de self announced no 1 platendraaiert van Nederland?
Beelen leek even in de war, maar zo ziet hij er altijd uit. Hij is nu eenmaal een product van deze tijd, waarin het moeiteloos mogelijk is om van een nul een grote NUL te worden.
Als ik zelf het bloedpromillage in mijn alcohol flink laag heb gekregen boert weleens de gedachte op om Catching the Blues in mijn latex-pakje op te nemen. Foto op de website en de bezoekersaantallen rijzen de pan uit.
Maar ik ben geen Giel en voor debiel ben ik ook niet in de wieg gelegd. [Dement? Ja, dat zit er aan te komen]. Dus doe ik maar gewoon en mijd ik Giel Debiel als ware hij een geslachtsziekte.