HERFSTBLUES

De herfst is een jaargetijde, wat bij mij mixed emotions oproept.
Het vooruitzicht van steeds donkerder wordende maanden [minstens 4 in getal], waarbij er één ook nog eens tot het summum van vrachtzucht en huichelarij behoort, stemt mij allerminst vrolijk.
Voor de zoveelste keer op een rij te moeten aanhoren straks, dat peace on earth moet komen, dat we moeten streven naar het bovenbrengen van het beste in onszelf, dat “we” het in 2009 helemaal anders en vooral beter gaan doen ..... ik voel het brandend maagzuur al borrelen.
Maar er is ook natuurlijk nog die andere kant. Die kant van het bijvoorbeeld zien veranderen van de natuur om ons heen in de meest prachtige tinten. Die kant van de behoefte om op een donkere avond, met tegen de ruiten kletterende regen, al of niet vergezeld van een loeiende wind, lekker dicht bij elkaar te kruipen, te profiteren van elkaars warmte in alle betekenissen van het woord.
Herfst kortom is gewoon blues, pure blues. Melancholie, van dat soort dingen weet je wel. Dagen waarop je je een scheurende sax voelt of een gierende gitaar. Maar ook dagen, dat je denkt een bass-drum te zijn, zo hard en zo veelvuldig zijn de klappen, die op je worden uitgedeeld.
En wellicht anders dan anderen ga ik in de loop van zo’n herfst al reflecteren over het jaar wat geweest is. Heel lang deed ik dat reflecteren zo breed mogelijk. Daar ben ik mee gestopt, omdat het risico dat blues zou veranderen in depressief te groot wordt. Dus hou ik het maar bij mijn jaar, dat is wel zo veilig. En doe ik dat relecteren in beperkte kring; nee niet op een openbare plek als deze. Jammer? Welnee. Want geen enkele reactie van wie dan ook, als ik hier mijn jaar zou laten zien, zou enige invloed hebben op mijn persoonlijke beleving van 2008. Die is van mijzelf en daar heeft niemand ook maar iets mee te maken.