INTO THE WILD

Sean Penn behoort tot mijn favoriete acteurs. Wie Mystic River heeft gezien [onder een prima regie van good old Clint Eastwood] zou moeten weten waarom. Maar inmiddels is Penn ook één van mijn favoriete regisseurs geworden. En wel sinds ik het meesterwerk Into the wild hebben kunnen bekijken. Een prachtige film, waarin Penn de kijker weet te boeien en te ontroeren, zonder daarbij een enkel moment naar special effects te hoeven grijpen.
In plaats van sex, geweld of onwaarschijnlijk actiewerk gebruikt Penn mens en natuur om het verhaal te vertellen van wat het geconditioneerde kuddedier van de 21e eeuw smalend een outcast noemt.
Chris McCandless gebruikt het moment van zijn afstuderen niet om zijn deel van The American Dream na te gaan jagen [iets wat zijn ouders al helemaal voor hem hebben uitgestippeld], maar om te breken met de maatschappij, die hij verafschuwt. Chris trekt heel Amerika door en mijdt daarbij zoveel mogelijk alles wat staat voor het leven van nu.
Via een combinatie van oogverblindend mooie natuurbeelden en een soms animerende en soms ontroerende trektocht langs een bonte stoet mensen, die Chris ontmoet, volgen we hem op zijn weg naar zijn eigen volwassenheid.
Kijkers van het platte vermaak, wat dagelijks over je wordt uitgestort, vinden de film saai en langdradig. En gelukkig maar. Want dat impliceert voor mij, dat er gelukkig nog kwaliteitsfilms worden gemaakt, waarbij je tenminste een paar werkende hersencellen nodig hebt om er iets van te kunnen begrijpen.
Doel van Chris’ tocht is Alaska, wat hij ook uiteindelijk bereikt. En daar vindt hij in alle opzichten zijn eindbestemming.
Één van de mooiste scenes van de film, althans naar mijn beleving, is het moment, waarop je als kijker wordt geconfronteerd met de conclusie, dat je ergens in de natuur, ver weg van de bewoonde wereld misschien dan wel alleen mag zijn, maar dat echte eenzaamheid pas voorkomt in die grote mierenhopen, die wij de grote steden noemen. Penn brengt dat contrast op een heel subtiele manier in beeld. Zo subtiel, dat het de meeste kijkers zou kunnen ontgaan.

In the wild is gebaseerd op het ware levensverhaal van Chris McCandless. Emile Hirsch vertolkt de rol op een geweldige manier. Je kunt alleen maar hopen, dat er nog mensen zijn, die iets begrepen hebben van de drang van Chris om de zichzelf opgelegde opdracht tot een goed einde te brengen. Een aantal reacties, die ik op filmfora tegenkwam stemmen mij wat dat betreft niet optimistisch.

In the wild is een pareltje, waarnaar geconcentreerd moet worden gekeken. En wie weet, misschien roept de film dan wel gevoelens bij je boven, waarvan je niet meer wist dat je die nog had.