IK BUIG MIJN HOOFD...

Ik ga er niet overdreven dramatisch over doen, hoewel dat in het huidige tijdsgewricht bijna een “must” is. Trek zoveel mogelijk van die arme Michael naar jezelf toe, laat horen wat een geweldige klap het voor je persoonlijk is, ga de hele dag in de kelder zitten met al het werk van de King of Pop op de I-pod en vergeet vooral niet 2 dozen tissues mee te nemen. Zo maak je jezelf onderdeel van het grote verdriet en als je mazzel hebt komen er een paar zielsverwanten langs om je virtueel te huggen en te condoleren.
Terwijl het volgens mij veel chiquer is om je eventuele verdriet [wat bij de meeste huilers van dit moment waarschijnlijk niet langer dan 2 dagen zal duren] in stijl te verwerken.
In de media zijn inmiddels al kolonnes aasgieren opgedoken, die zonder enige gêne handenwrijvend laten weten, dat “we” eindelijk te weten zullen komen wat er nu allemaal mis was met Wacko Jacko. Want er komt een autopsie . [ hijg hijg hijg].
Michael Jackson heeft de prijs van de roem betaald; in zijn geval een hele zware prijs.
En terwijl hij nog onder het laken in de morgue ligt zijn de aasgieren al begonnen geld te maken. Ik weet het: dat is normaal in deze tijd. Maar ik keur het wel af!!
De dood hoort het eindpunt van alles te zijn. En als er dan een soort legacy zou moeten zijn waarom kan dat dan niet zijn muziek blijven? Want daar draaide het eigenlijk toch allemaal om?
Ik was slechts een “average” fan. Waarbij een paar songs van dit ongetwijfeld genie mij hebben ontroerd en zullen blijven ontroeren. Zoals deze.
En het luisteren daarnaar geeft veel meer rust en voldoening dan het lezen van alle “dirt” wat zeker zal gaan worden opgediept. Ashes to ashes .. dust to dust .... Michael Jackson is back to Mother Earth. Zij ontvangt hem met open armen, misschien wel omdat hij ooit deze wonderschone song schreef en opnam.